‘Een kleine jongen holt achter een oudere (zijn broer?) aan, die er met een soort raket vandoorgaat. In een surrealistische omgeving zie je verder dat de oudere jongen in een verlaten straat iets in het oor van de kleinste fluistert. De kleinste begint met: “Dit heb ik afgelopen zomer geleerd.” En dan volgen al de dingen die zijn broer hem wijsmaakte zoals: “Je mag nooit een rode sok aan de waslijn hangen,” of “Je mag nooit de laatste olijf opeten.” Op de tekening zie je wat er dan kan gebeuren en dat zijn soms hallucinante dingen. In alle gevallen is grote broer de baas. Soms gaat hij daarin erg ver, zoals op de prenten waarin de kleinste buitengesloten wordt en op zijn knietjes smeekt om binnen te mogen. […] Later wordt je moet en je mag nooit plots je mag. De prenten worden lichter van kleur en dan zie je midden heerlijk zomerfruit de kleinste zowaar voorop lopen met de trompet in een fanfare met twee. Waarna ze samen popcorn eten bij het warme licht van de tv en de woorden: “Dat is het zo’n beetje.” […] Dit is een kunstig, ontroerend boek voor fijnproevers.’
[Pluizer]